In the Name of the Cloak

More than seven billion people inhabit this planet. They are all breathing with us, at this very moment. People of all races, religions, customs and lifestyles share the oxygen of this room and the sun that is right outside. These men and women are thousands of kilometers away from us, yet, sitting right beside us. It is not only the air that unites us; we are all inhabitants of this earth that we call home, even though we violate it every day. These are difficult but, at the same time, marvelous times. Today we have, for the first time in the history of humanity, the possibility to connect our hearts and our hopes, creating together the journey that we desire for tomorrow’s world. We can already smell the scent of a new way of living and seeing the world: the signs are everywhere, but they need something to take hold of them and make them shine. We just have to react and to transform the seeds of change into a better tomorrow for everyone.
Can we really change the world around us and awaken our conscience? It seems impossible, not within our reach. Even trying seems Utopian and un-historic. However, I took up the challenge with the creation of my Cloak of Conscience, carved into 250 tons of white marble from the famous Michelangelo quarry in Carrara, the largest single block ever transformed into sculpture. It is difficult to shift, just like the convictions that govern our actions every day. It is as heavy as the debts that we have towards the world and towards people who are less fortunate than we are, and who are forced to pay the price of our abuse.
Every stroke of the chisel was a challenge and an effort, made possible only by the knowledge and consciousness of what would become later. A work of art that required deep conviction and the dedication to an onerous, selfless and prolonged effort. A way of reasoning that is far from the majority of our political class. Perhaps it was madness even to think about it. However, it is here today, to demonstrate that an idea is stronger than any block of marble and any impossible challenge.
A sculpture shaped like a cathedral, five meters high, sculpted also in its interior in order to create a place of peace, allowing us to connect to our profound inner self. It is the Cloak that Saint Martin ripped to share with a beggar, an icon of the generosity of which man is capable, if only he discovers the immense richness hidden behind the act of giving.
The walls and interior may look bare, but are full of what really matters. What will happen to us once we leave this world? Some would say that nothing remains except for things and belongings that we leave behind: An empty Cloak. Yet the love, the compassion, the good deeds that we have given in this world, our ideals and gifts, fill our existence without the shadow of our material world. This is the Cloak: a place to recover our universal conscience, filling its walls with everything that moves our soul. The conscience, today and forever, is the only possible answer to the greatest problems of humankind: money shifts, whereas ideas multiply and settle in our conscience.
We must learn to inspire and let ourselves be inspired.
Art can do that because it speaks a universal language that goes beyond any boundary, conflict and fear. It is made of that fragile, precious material that makes our existence more than just the succession of days and years. Through art, we can hear the part of infinity hidden inside each of us whispering, and we manage to see something higher and marvelous, that we can call Beauty. That incredible, disarming force is released when things are in their place. That mystery of order and harmony capable of giving meaning to our existence, that lets us contemplate creation in ecstasy. Salvation will come to the world through people who can see beauty in everything. Thanks to the action, determination and courage of these people others will follow to reveal this world as a place of peace and harmony.
To honor these exceptional beings we have created the “Chromy Awards”. The Laureates have decided to dedicate their lives to the dream of a better future for all, giving others new eyes to see the Beauty and Hope often hidden in the folds of our multifaceted world, reflected in those of my Cloak. They inspire millions of people to act, giving proof that there is always an alternative, even in the darkest moments. They are the ones who remind us that during the night, the darkest moment is the one that precedes the dawn.
This is the conscience that we need to give to the billions of human beings that will come to this earth after us – a world to be embraced –  , in order to preserve it and consign it to our successors. The Cloak of Conscience is the symbol of that quest for the meaning of life, of that responsibility that we have towards the earth and those living on it, a concept further developed in my “Chromatology” series of paintings.
It is enough to stop for a moment and remind ourselves that more than seven billion people are breathing with us, right now, to understand that together we can change the world, – In the Name of the Cloak.

Anna Chromy

Au nom du Manteau

Plus de sept milliards de personnes vivent sur Terre. Comme nous, chacune d’entre elles respire en ce moment même. Des êtres de toutes origines ethniques, de toutes religions, aux coutumes et modes de vie variés, ont en commun l’oxygène qui nous entoure et le soleil qui nous éclaire.
Ces hommes, ces femmes, à des milliers de kilomètres les uns des autres parfois, sont pourtant si proches. Notre lien ne se résume pas à l’air que nous respirons; nous sommes le peuple de cette planète, notre Terre, que nous abîmons chaque jour un peu plus.
Notre planète souffre aujourd’hui plus que jamais des injustices sociales, économiques et écologiques: 800 millions de personnes meurent de faim et vivent dans des conditions de pauvreté extrême; nos forêts disparaissent sous le coup de l’indifférence d’un monde trop occupé à produire toujours plus; les droits de l’homme sont bafoués sur tous les continents.
Nous ne vivons toujours pas dans le meilleur des mondes.
La pollution des océans, le déclin de la biodiversité, la surconsommation des énergies non renouvelables… En tant qu’êtres humains, individus dotés d’une conscience, nous ne pouvons plus ignorer ces souffrances.
Nous vivons une époque à la fois difficile et merveilleuse. Aujourd’hui et ce pour la première fois dans l’Histoire de l’Humanité, nous avons la possibilité d’associer nos cœurs, nos espérances, pour écrire ensemble le destin que nous souhaitons pour le monde de demain. Les prémices de nouvelles philosophies et visions du monde se font déjà sentir: les signes sont partout, mais nous devons les saisir et les faire éclore au grand jour. Réagissons, et convertissons ces germes du changement en un monde meilleur pour chacun.
Pouvons-nous vraiment changer notre monde? Éveiller les consciences?
Cela semble impossible, hors de portée. Le simple fait d’essayer semble utopique, inédit. Pourtant j’ai essayée, avec la création du symbole universel d’un changement d’époque, – le Manteau de la Conscience.
Le Manteau blanc est sculpté à partir d’un bloc de marbre de 250 tonnes, extrait de la carrière de Michel-Ange à Carrare. Il s’agit du plus gros bloc jamais utilisé dans l’Histoire de la sculpture. Il est difficile de le bouger, de la même manière qu’il est difficile de faire évoluer les convictions dictant nos actions chaque jour. Il est aussi lourd que nos dettes envers le monde, envers tous ceux moins chanceux que nous, contraints de payer le prix de nos abus. Chaque coup de burin était un défi, un effort, que seules la connaissance et la conscience du futur rendaient possible. Une œuvre d’art exigeant une conviction profonde et une consécration totale à un effort intense, prolongé, altruiste. Un mode de pensée bien loin de celui de la plupart de nos politiques. Peut-être, s’agissait-il d’une idée insensée? Pourtant, il est là aujourd’hui, prouvant qu’une idée a plus de force que tout bloc de marbre et tout défi insurmontable.
Une sculpture, en réalité une cathédrale, cinq mètres de haut, creusée à l’intérieur afin de créer un lieu de paix, propice à la connexion à notre moi profond. C’est le manteau que Saint Martin a coupé pour partager avec un mendiant, symbole de la générosité de tout homme, pourvu qu’il découvre l’immense richesse inhérente au don. Les parois à l’intérieur peuvent sembler dépouillées mais sont empreints de tout ce qui compte vraiment. Qu’advient-il de nous lorsque nous quittons ce monde? Certains répondront qu’il ne reste rien, si ce ne sont des objets, des biens, que nous laissons. Un Manteau vide.
Pourtant notre amour, notre compassion et nos bonnes œuvres envers les autres, ainsi que nos idéaux, remplissent notre existence, sans l’ombre du monde matériel. Voilà ce qu’incarne le Manteau: un lieu où retrouver notre conscience universelle, emplissant ses parois de tout ce qui touche notre âme. La conscience, aujourd’hui et pour toujours, est la seule réponse possible aux plus grands problèmes de l’Humanité: l’argent passe mais les idées prolifèrent et peuplent notre conscience.
Nous devons apprendre à inspirer et à être inspirés. L’art peut avoir cet effet parce que c’est une langue universelle, faisant fi des frontières, conflits et peurs. Il est fait de ce matériau fragile, précieux, qui donne à notre existence un sens bien plus profond qu’une simple succession de jours et d’années. L’art nous permet d’entendre la part d’infini murmurant en chacun de nous, et de voir à un degré supérieur, proche du merveilleux, ce que nous appelons la Beauté. C’est cette force incroyable, désarmante, qui éclate lorsque tout élément est à sa place. Ce mystère de l’ordre, de l’harmonie, capable de donner un sens à notre existence, nous permettant de contempler la création, extatiques. Je suis convaincue que le salut viendra de ceux capables de voir la Beauté en toute chose. C’est grâce à l’action, la détermination et le courage de ces êtres que d’autres suivront ce modèle et révéleront notre monde en un univers de paix et d’harmonie.
C’est cette conscience que nous devons transmettre aux milliards d’êtres humains qui viendront après nous, afin de le préserver et le transmettre à nos successeurs. Le Manteau de la Conscience blanc est le symbole de la quête du sens de notre vie, de la responsabilité que nous avons envers la Terre et ses habitants.
– Afin de dépeindre encore mieux ce concept, j’ai créé une série de toiles monumentales appelée «Chromatologie», qui traite les questions brulantes de nos jours, tels que le développement durable, l’énergie propre, la protection de l’environnement, et autres.
– Pour honorer hommes et femmes que nous pouvons considérer comme les «Consciences de notre Temps» nous avons créés les «Chromy Awards». Le Prix est dédié à des hommes et des femmes dotés d’une extraordinaire conscience et sensibilité, qui les démarquent fondamentalement des autres. Des hommes et des femmes décidés à vouer leur vie au rêve d’un avenir meilleur pour tous, offrant aux autres un nouveau regard sur la Beauté et l’Espoir, souvent occultés par les plis convulsés de notre monde complexe, plis qui se reflètent dans ceux de mon Manteau. Ils encouragent des millions de personnes à agir, prouvant qu’il existe toujours une alternative, même dans les périodes les plus sombres. Ils sont ceux qui nous rappellent que dans chaque nuit, le moment le plus sombre est celui qui précède l’aube.
Un court instant suffit à prendre conscience que plus de sept milliards de personnes respirent le même air que nous, en ce moment même, pour comprendre qu’ensemble, nous pouvons changer le monde… au nom du Manteau.

Anna Chromy

Nel Nome del Mantello

Più di sette miliardi di persone abitano questo pianeta e stanno respirando assieme a noi, ora. Persone di tutte le razze, religioni, abitudini e stili di vita condividono l’ossigeno di questa stanza e il sole che sta là fuori. Sono uomini e donne distanti migliaia di chilometri, ma allo stesso tempo seduti al nostro fianco. Non è solo l’aria a unirci: siamo tutti abitanti di questa terra che chiamiamo casa, sempre più violata. Il nostro pianeta oggi soffre più che mai per le ingiustizie sociali, economiche, ambientali: 800 milioni di persone che muoiono di fame e vivono nella povertà più assoluta, foreste che crollano nell’indifferenza di un mondo troppo impegnato a produrre sempre di più e diritti umani calpestati in ogni continente ci ricordano che ancora non viviamo nel migliore dei mondi possibili. L’inquinamento degli oceani, la progressiva scomparsa di biodiversità, il consumo smisurato di energie non rinnovabili: non possiamo più ignorare tutto questo dolore, sia come essere umani sia come individui dotati di morale. Sono anni difficilissimi, ma allo stesso tempo meravigliosi. Oggi abbiamo per la prima volta nella storia dell’umanità la possibilità di connettere i nostri cuori e le nostre speranze, tracciare assieme il sentiero che vogliamo per il mondo che verrà. Possiamo già sentire il profumo di un nuovo modo di vivere e vedere il mondo: i segni sono ovunque, ma hanno bisogno che qualcuno li colga e li faccia risplendere. Dobbiamo solo agire, e trasformare il seme del cambiamento nella certezza di un domani migliore per tutti. Possiamo veramente cambiare il mondo intorno a noi? Risvegliare le coscienze? Sembra impossibile, non alla nostra portata. Utopistico e antistorico anche solo provarci. Il Manto bianco della Coscienza nasce blocco di 250 tonnellate di marmo, prelevato dalla Cava di Michelangelo a Carrara. E’ il più grande mai utilizzato nella storia dell’architettura. Quasi impossibile da spostare, come le convinzioni che ogni giorno governano le nostre azioni. Pesante come i debiti che abbiamo nei confronti del mondo e delle persone meno fortunate di noi, costrette a pagare i nostri soprusi. Ogni colpo di scalpello una sfida e una fatica, resi possibili solo dalla consapevolezza e dalla coscienza di quello che sarebbe diventato dopo. Un’opera che per prendere forma ha richiesto una profonda convinzione e la chiara volontà di un impegno oneroso, disinteressato e prolungato nel tempo: un tipo di ragionamento molto lontano da quello di gran parte della nostra classe politica. Folle anche solo pensarci, forse. Eppure oggi è qui, a dimostrare che un’idea è più forte di qualunque blocco di marmo, di qualunque sfida impossibile. Una scultura che in realtà è una piccola cattedrale alta cinque metri, scavata al suo interno per diventare un luogo di Pace dentro il quale ritrovare una connessione con il nostro Io più profondo. E’ il mantello che San Martino strappò per offrirlo a un povero mendicante, icona della generosità di cui l’uomo è capace se solo riscopre l’immensa ricchezza nascosta dietro al gesto del donare. Le sue pareti e il suo interno possono sembrare spogli, ma sono pieni di quel che conta davvero. Cosa ne sarà di noi una volta che lasceremo questo mondo? Alcuni risponderanno che non rimarrà nulla se non gli oggetti e gli averi che abbiamo lasciato. Un mantello vuoto. Eppure l’amore, la compassione, le buone azioni che abbiamo compiuto in vita, i nostri ideali e i doni che abbiamo offerto riempiono le nostre esistenze senza bisogno di fare ombra. Questo è il Mantello: un luogo dove ritrovare la nostra coscienza universale, riempiendo le sue pareti di tutto ciò che fa vibrare a nostra anima. E la coscienza, oggi e sempre, è l’unica risposta possibile ai grandi problemi dell’Uomo: i soldi si spostano mentre le idee si moltiplicano, sedimentando nelle nostre coscienze. Dobbiamo imparare a ispirare e lasciarci ispirare. L’arte può fare questo perché parla una lingua universale che va oltre ogni confine, conflitto, paura. E’ fatta di quella materia, fragile e preziosa, che rende la nostra esistenza qualcosa di più di un susseguirsi di giorni e anni. Attraverso di lei diamo voce a quella parte d’infinito che dorme dentro ognuno di noi, e riusciamo a scorgere qualcosa di più alto e meraviglioso che potremmo chiamare Bellezza. È quell’incredibile forza, disarmante, che si sprigiona quando le cose sono al loro posto. Quel mistero di ordine e armonia che può dare un senso alle nostre esistenze e lasciarci in estasi a contemplare il Creato. Sono convinta che la salvezza giungerà al mondo attraverso lo sguardo degli uomini che sanno scorgere la bellezza in tutte le cose: grazie all’azione, la determinazione e il coraggio di queste persone altri li seguiranno ispirati dal loro esempio, cominciando così a rivelare il disegno nascosto del mondo come luogo di pace e armonia. Questa è la coscienza di cui abbiamo bisogno per consegnare ai miliardi di esseri umani che solcheranno questa terra dopo di noi un mondo da abbracciare e da vivere, per poi conservarlo e consegnarlo a chi verrà dopo di loro. Il manto bianco della Pace è il simbolo di questa ricerca di senso, di questa responsabilità che abbiamo nei confronti della Terra e degli uomini che la abitano. Il Chromy Award vuole essere un riconoscimento a tutte quelle persone dotate di una coscienza e sensibilità fuori dal comune, in grado di fare una reale differenza. Uomini e donne che hanno deciso di dedicare la loro vita al sogno di un futuro migliore per tutti, donando agli altri nuovi occhi per vedere la Bellezza e la speranza che sono nascoste tra le pieghe di questo mondo così sfaccettato che ci ritroviamo a condividere. Sono loro che possono ispirare milioni di persone ad agire, fornendo la prova concreta che un’alternativa c’è sempre, anche nei momenti più neri. Sono loro a ricordarci che, nella notte, il momento più buio è quello che precede l’alba. Perché basta fermarsi un attimo e ricordarsi che più di sette miliardi di persone stanno respirando con noi, ora, per convincerci che assieme possiamo cambiare il mondo.

Anna Chromy

جائزة كرومي

يبلغ عدد سكان الأرض أكثر من ٧ بلايين نسمة. إنهم أشخاص يتنفسون معنا في هذه اللحظة. أشخاص من كل الأعراق والديانات والعادات وأنماط المعيشة يشاركوننا الأكسجين الموجود في هذه الغرفة والشمس الموجودة في خارجها. إنهم رجال ونساء يبعدون آلاف الكيلومترات عنا ولكنهم في نفس الوقت جالسون بجانبنا. لا يوحدنا الهواء الذي نتنفسه فحسب ولكننا أيضاً نسكن جميعاً كوكب الأرض هذا والذي نطلق عليه إسم بيتنا وبالرغم من ذلك نستمر في انتهاكه.

يعاني كوكبنا اليوم، أكثر من أي وقت مضى، من ظلم إجتماعي واقتصادي وبيئي: فهناك ٨٠٠ مليون شخص يموتون من الجوع ويعيشون في فقر مدقع، كما أن هناك غابات هلكت تحت وطئة عالم لا يبالي ومنشغل بكثرة الإنتاج بالإضافة إلى حقوق الإنسان المهملة في كل قارة وكل ذلك يذكرنا أننا لا نزال لا نعيش في أفضل عالم يمكن العيش فيه.  تلوث المحيطات والإختفاء المستمر للتنوع الحيوي والزيادة في استهلاك الطاقة الغير متجددة – لم يعد من الممكن كبشر أو كأفراد لدينا هبة الأخلاق والمبادئ أن نتجاهل كل هذا الألم.

إننا نمر بأوقات صعبة ولكن في نفس الوقت رائعة. فاليوم لدينا، لأول مرة في تاريخ الإنسانية، إمكانية أن نوصل قلوبنا وأمالنا بعضها ببعض لكي نخلق معاً الرحلة التي نرغب فيها لعالم الغد.

أصبح باستطاعتنا بالفعل أن نرى العالم وأن نعيش بأسلوب جديد: فنحن نرى العلامات من حولنا في كل مكان ولكنها تحتاج إلى من يمسك بها ويجعلها تشرق. يجب علينا أن نتفاعل معها وأن نحولها إلى بذور للتغيير من أجل غد أفضل للجميع.

هل سيكون باستطاعتنا فعلاً تغيير العالم من حولنا؟ أن نوقظ الضمائر؟ يبدو مستحيلاً وصعب المنال حتى أن مجرد المحاولة يبدو مثالياً من عالم اليوتوبيا وغير تابعاً لمجرى التاريخ.

لقد بدأت عباءة الضمير كقطعة  من الرخام تزن ٢٥٠ طن تم استخراجها من كهف مايكل أنجلو في مدينة كرارا في إيطاليا وهي أكبر قطعة من الرخام يتم استخدامها في تاريخ العمارة. كما أنه يصعب تحريكها تماماً مثل قناعاتنا التي تملي علينا تصرفاتنا اليومية. إنها ثقيلة مثل ديوننا تجاه العالم وتجاه من هم أقل حظاً منا ومن يتحتم عليهم دفع ثمن انتهاكاتنا.

إن كل ضربة من آلة النحت هي تحدي وجهد أوجدتهما المعرفة والوعي التام بالنتيجه المستقبلية. إنه عمل فني تطلب قناعة راسخة وإرادة واضحة لجهد شريف طويل. إنه منطق هو أبعد ما يكون عن غالبية الطبقة السياسية لدينا.

قد يعتبر نوع من الجنون حتى التفكير في عمل من هذا النوع ولكن بالرغم من ذلك فها هو اليوم موجود ليثبت أن الفكرة هي أقوى من أي كتلة رخام ومن أي تحد قد يبدو مستحيلاً.

إن هذا العمل الفني هو في الواقع كاتدرائية صغيرة تصل ارتفاعها إلى ٥ أمتار وهي مجوفة من الداخل لتخلق بداخلها مكان للسلام. في هذا المكان يوجد اتصال لأعمق \”أنا\”. إنها العباءة التي قام القديس مارتين بتقسيمها لكي يعطي جزءاً منها لمتسول فقير – هي رمز للكرم الذي يقدر المرء أن يتحلى به عندما يكتشف الغنى في العطاء. قد تبدو الجدران الداخلية عارية ولكنها مليئة بما يستحق أن نهتم به بالفعل. ماذا سيحدث لنا عندما نترك هذا العالم؟ يقول البعض أنه لن يتبقى شيء إلى الأشياء والمتعلقات التي نتركها. عباءة فارغة.

ا المادي. وهذه هي العباءة – مكان يوجد به ضميرنا العالمي وتملئ جدرانها كل ما يهز وجداننا.  إن الضمير اليوم وللأبد هو الإجابة الممكنة الوحيدة لأكبر مشاكل البشرية. فالمال يتحول أما الأفكار فهي تتكاثر وتبقى في ضميرنا.

يجب أن نتعلم كيف نلهم الآخرين وأن ندع أنفسنا للإلهام.

يستطيع الفن أن يقوم بذلك لأنه يتحدث لغة عالمية تذهب ما دون أية حدود وصراعات ومخاوف. فإنه مصنوع من خامة ثمينة رقيقة تجعل من وجودنا أبعاد تفوق مرور الأيام والسنين. فمن خلال الفن يمكننا أن نعطي صوتاً لذلك الجزء الذي لا ينتهي والموجود بداخل كل منا ويمكننا أن نقوم بشئ أسمى وأروع يمكننا إطلاق عليه إسم الجمال.

إن هذه هي القوة الهائلة التي يتم تحريرها عندما تكون الأمور في مكانها الصحيح. إنه سر النظام والانسجام الذي قد يعطي معنى لوجودنا ويجعلنا نتفكر بنشوة في الخلق.

أنا على يقين أن الخلاص سيأتي للعالم من خلال أفراد يمكنهم أن يروا الجمال في كل شيء. وبفضل أعمالهم وعزمهم وشجاعتهم سيقوم آخرون بإتباع خطاهم مستلهمين بما قدموه هؤلاء من مثال وسيقومون بالكشف عن التصميم الخفي لهذا العالم كمكان للسلام والإنسجام.

إن هذا هو الضمير الذي يجب علينا أن نقدمه للبلايين من البشر الذين سيأتون إلى الأرض من بعدنا – عالم يمكنهم إحتضانه والعيش فيه والإحتفاظ به ثم يقدمونه لمن يأتي بعدهم. إن العباءة البيضاء للسلام هي رمز لهذه الرحلة في الحواس ولهذا الشعور بالمسؤولية التي نشعر به تجاه الأرض ومن يعيش عليها.

إن جائزة كرومي تهدف إلى تكريم كل هؤلاء الأفراد والذين توجد لديهم شعور فائق من الضمير والوعي مما يجعلهم يحدثون فرقاً حقيقياً. رجال ونساء قرروا أن يكرسوا حياتهم من أجل حلم لمستقبل أفضل للجميع ويقدمون للآخرين عيوناً جديدة ليروا الجمال وليروا الأمل المخبأ في طيات العالم الغني الذي نتقاسمه. إنهم يلهمون الملايين من الناس لكي يتفاعلوا كما أنهم يقدمون الدليل الحي لوجود البديل حتى في أكثر اللحظات ظلاماً. إنهم يذكرونا بأن أكثر اللحظات ظلمةً خلال الليل هي اللحظات التي تسبق الفجر.

يكفينا أن نتوقف للحظة ونذكر أنفسنا بأن هناك ٧ بلايين شخص يتنفسون معنا في هذه اللحظة لكي نقنع أنفسنا بأننا، معاً، نستطيع أن نغير العالم.

Anna Chromy

In naam van het Gewaad

Er wonen meer dan zeven miljard mensen op deze planeet. Die halen samen met ons allemaal adem, op ditzelfde moment. Mensen van ieder ras en geloof, met uiteenlopende gewoonten en levensovertuigingen, delen met elkaar de zuurstof in deze ruimte, en de zon hier buiten. Die mannen en vrouwen bevinden zich op duizenden kilometers van ons vandaan, en toch zijn ze ons heel nabij. Het is niet alleen de lucht die ons verenigt, we zijn allemaal bewoners van deze aarde die we ons thuis noemen, ook al schenden we haar elke dag opnieuw.

Vandaag de dag heeft onze planeet meer dan ooit te lijden onder sociale, economische en ecologische wantoestanden. Maar liefst 800 miljoen mensen leven in bittere armoede en gaan de hongerdood tegemoet. Bossen kwijnen weg door de onverschilligheid van een wereld die het te druk heeft met produceren, steeds meer. Op elk continent worden mensenrechten vertrapt. De ideale wereld is nog ver weg. De vervuiling van de oceanen, de biodiversiteit die continu terugloopt, de overconsumptie van niet-hernieuwbare energie – het is een lijdensweg die we niet langer kunnen negeren, niet als mensheid en niet als individuen met een moreel geweten. Het zijn moeilijke tijden – en tegelijk is het ook een geweldige tijd. Tegenwoordig hebben we immers, voor het eerst in de geschiedenis van de mensheid, de mogelijkheid om ons aaneen te sluiten, met heel ons hart en de kostbare hoop die we hebben om met elkaar de weg te kunnen inslaan naar een toekomstige wereld waar we zo naar verlangen. We kunnen de geur van een nieuwe manier van leven en van naar de wereld kijken al bijna opsnuiven. Overal zijn daar al de tekenen van – alleen moet er nog iets komen dat dit alles vastlegt en het laat schitteren. We hoeven slechts te reageren en het zaadje te planten voor een betere toekomst voor iedereen.

Kunnen we de wereld om ons heen echt veranderen en ons geweten wakker schudden? Het lijkt bijna onmogelijk, buiten ons bereik. Alleen al het te willen proberen lijkt een utopie en a-historisch. Desondanks ben ik de uitdaging aangegaan met het creëren van mijn Gewaad van het Geweten, gehouwen uit een blok wit marmer van 250 ton, afkomstig van de beroemde Michelangelo-groeve in Carrara, het grootste blok uit één stuk waar ooit een sculptuur uit is ontstaan. Het is moeilijk van zijn plaats te krijgen, zoals wijzelf bij onze dagelijkse handelingen vaak ook maar moeilijk op andere gedachten te krijgen zijn. Het is loodzwaar, net als de schulden die we hebben jegens de wereld en de mensen die niet zoveel geluk hebben als wij, en die het gelag moeten betalen voor het misbruik dat wij ervan gemaakt hebben.

Elke slag van de beitel was een uitdaging en een inspanning, alleen maar mogelijk in de wetenschap en het besef van wat daar later uit zou voortkomen. Een kunstwerk waarvoor een diepe overtuiging vereist was, en de toewijding aan een zware, belangeloze en langdurige taak. Een manier van benaderen die ver af staat van die van het merendeel van onze politieke kaste. Misschien dat het hele idee eigenlijk al waanzin was. Maar toch, het beeld staat er nu, als bewijs dat een idee sterker is dan het grootste blok marmer of welke onmogelijke opgave dan ook.

Een sculptuur als een kathedraal, vijf meter hoog, ook vanbinnen gebeeldhouwd, om daar een plek van rust te creëren – opdat wij er in contact kunnen komen met ons diepste innerlijke zelf. Het is het gewaad dat Sint Martinus in tweeën scheurde om het te delen met een bedelaar, als zinnebeeld van de edelmoedigheid waar de mens toe in staat is, als hij maar inziet welke immense rijkdom het oplevert wanneer je iets overhebt voor een ander. De wanden en het interieur lijken kaal, maar alles is er vol van wat echt belangrijk is. Wat zal er met ons gebeuren als we deze wereld achter ons hebben gelaten? Volgens sommigen blijft er behalve de dingen en bezittingen die we nalaten dan niets meer over – niets meer dan een lege jas.

Toch zijn het de liefde, het meevoelen, de goede daden die we in deze wereld hebben verricht en onze idealen en gaven die vervulling geven aan ons bestaan, zonder dat alles door het materiële wordt overschaduwd. En dat is het Gewaad: een plek om ons universeel geweten te herontdekken, de wanden vol te hangen met alles waar wij in onze ziel door geraakt worden. Het Geweten is, nu en altijd, het enige antwoord op de grote problemen van de mensheid. Geldstromen verplaatsen zich alleen maar, terwijl ideeën blijven groeien en in ons geweten verworteld raken. We moeten anderen inspiratie zien bij te brengen en daar ook zelf voor open leren staan.

Kunst is daartoe in staat, doordat het een universele taal spreekt waarmee elke grens, strijd of angst te overwinnen is. Het komt tot stand door dat kwetsbare, kostbare materiaal dat van ons bestaan méér maakt dan zomaar een opeenvolging van dagen en jaren. Via kunst kunnen wij dat deel van de oneindigheid dat in ieder van ons schuilgaat horen fluisteren en lukt het ons iets te zien dat hoger is en wonderbaarlijk, iets dat we Schoonheid zouden kunnen noemen. Die ongelooflijke, ontwapenende kracht komt vrij zodra alles op zijn plaats valt. Dat mysterie van orde en harmonie dat ons in staat stelt betekenis te geven aan onze existentie en de schepping te aanschouwen in extase. Het zijn de mensen die overal de schoonheid van kunnen inzien die de wereld redding zullen brengen. Hun daadkracht, vastberadenheid en moed zijn een voorbeeld voor anderen die zullen voortgaan op de weg om een wereld van vrede en harmonie te stichten.

Het is om zulke uitzonderlijke persoonlijkheden te eren dat we de “Chromy Awards” in het leven hebben geroepen. De genomineerden zijn mensen die besloten hebben hun leven te wijden aan de droom van een betere toekomst voor allen, die andere leren oog te hebben voor de Schoonheid en Hoop die dikwijls verborgen zijn in de plooien van onze aan alle kanten versluierde wereld, weerspiegeld in de plooien van mijn Gewaad. Zij brengen miljoenen mensen in beweging en vormen het bewijs dat er altijd een alternatief is, zelfs op de zwartste momenten. Zij zijn degenen die ons eraan herinneren dat de diepste duisternis van de nacht zich altijd voordoet vlak voordat de ochtend aanbreekt.

Dat is het besef dat we moeten doorgeven aan de miljarden mensen die na ons op aarde zullen komen, dat er een wereld te winnen is als we zo leven dat we de aarde ongeschonden kunnen nalaten aan onze opvolgers. Het Gewaad van het Geweten is het symbool van die zoektocht naar de betekenis van ons leven, van de verantwoordelijkheid die we hebben voor de aarde en al wie daar leeft. Dit concept is verder ontwikkeld in mijn schilderijen van de “Chromatology”-reeks.

Als we er alleen maar even bij stil staan dat meer dan 7 miljard mensen samen met ons, op dit moment, allemaal ademhalen, is dat al voldoende om te beseffen dat wij de wereld wel degelijk kunnen veranderen, als we het maar met z’n allen doen – in Naam van het Gewaad.

Anna Chromy

Im Namen des Mantels

Mehr als sieben Milliarden Menschen leben auf diesem Planeten. Sie alle atmen in diesem Augenblick mit uns. Menschen aller Rassen und Religionen mit unterschiedlichsten Gewohnheiten und Lebensweisen teilen sich den Sauerstoff in diesem Raum und die Sonne, die draußen scheint. Diese Männer und Frauen sind tausende Kilometer von uns entfernt und doch ganz nah bei uns. Nicht nur die Luft verbindet uns; wir alle sind Bewohner dieser Erde, die wir Heimat nennen und der wir dennoch tagtäglich Gewalt antun.

Unser Planet leidet heute mehr als je zuvor unter sozialen, wirtschaftlichen und ökologischen Missständen: 800 Millionen Menschen verhungern oder leben in größter Armut; Wälder verschwinden in dieser Welt der Gleichgültigkeit, in der immer mehr produziert werden muss; auf allen Kontinenten werden die Menschenrechte mit Füßen getreten. Von der besten aller Welten sind wir noch weit entfernt. Verschmutzte Ozeane, eine kontinuierlich schwindende Artenvielfalt, übermäßiger Verbrauch von erschöpflichen Energieressourcen: Wir können diesen Schmerz nicht länger ignorieren, nicht als Menschen und nicht als moralisch empfindende Individuen. Wir leben in einer schwierigen, aber zugleich wundervollen Zeit. Zum ersten Mal in der Menschheitsgeschichte haben wir heute die Möglichkeit, unsere Herzen und Hoffnungen zu vereinen und die Weichen für die Zukunft zu legen, die wir uns wünschen. Schon atmen wir den Duft einer neuen Lebensweise, einer neuen Weltsicht: Die Zeichen sind überall und sie warten auf jemanden, der sich ihrer annimmt und sie zum Leuchten bringt. Wir müssen nur reagieren, um aus der Saat der Veränderung eine bessere Zukunft für uns alle zu gestalten.

Können wir unsere Umwelt wirklich verändern und unser Gewissen aufwecken? Es erscheint uns unmöglich, unerreichbar. Allein der Versuch mutet utopisch und unhistorisch an. Dennoch stellte ich mich der Herausforderung, indem ich meinen „Mantel des Gewissens“ schuf. Ich meißelte ihn in 250 Tonnen weißen Marmor aus den berühmten Cave Michelangelo in Carrara – der größte Marmorblock, aus dem je eine Skulptur geschlagen wurde. Er lässt sich kaum bewegen, genau wie die Überzeugungen, die unser tägliches Handeln bestimmen. Er wiegt so schwer wie unsere Schuld gegenüber der Welt und den Menschen, die nicht so viel Glück haben wie wir und die den Preis für unsere Zerstörung zahlen müssen.

Jeder Meißelschlag war eine Herausforderung und die Anstrengungen gelangen nur dank des Wissens darüber, was danach kommen würde. Dieses Kunstwerk erforderte eine feste Überzeugung und die Bereitschaft zu langer, selbstloser und mühseliger Arbeit. Solch ein Denkansatz ist einem Großteil unserer politischen Klasse fremd. Vielleicht war allein der Gedanke daran verrückt. Trotzdem ist dieses Kunstwerk heute da, um uns zu zeigen, dass Ideen mächtiger sind als jeder Marmorblock und jede unmögliche Herausforderung.

Die fünf Meter hohe Skulptur hat die Form einer Kathedrale und wurde auch von innen gearbeitet, sodass ein Ort des Friedens entstand, an dem wir Zugang zu unserem tiefsten Innern finden. Sie ist der Mantel, den Sankt Martin zerschnitt und mit einem Bettler teilte; ein Symbol für die Großzügigkeit, zu der Menschen fähig sind, wenn sie erst den unermesslichen Reichtum hinter dem Akt des Schenkens entdeckt haben.

Die Wände und der Innenraum wirken kahl, doch sie stecken voller Bedeutsamkeit. Was geschieht mit uns, wenn wir diese Welt verlassen? Manch einer glaubt, dass nichts übrigbleibt als die Besitztümer, die wir zurücklassen: ein leerer Mantel.

Doch die Liebe, das Mitgefühl und die guten Taten, die wir in diese Welt getragen haben, unsere Ideale und Geschenke füllen unser Dasein auch ohne den Schatten der materiellen Welt. Der Mantel ist dies: ein Ort, an dem wir unser universelles Gewissen zurückerlangen und den wir mit all dem füllen, was unsere Seele bewegt. Das Gewissen ist, heute und zu jeder Zeit, die einzige mögliche Antwort auf die größten Probleme der Menschheit: Geld ist unbeständig, Ideen hingegen vermehren sich und verankern sich in unserem Bewusstsein.

Wir müssen lernen, andere zu inspirieren und uns von ihnen inspirieren zu lassen.

Die Kunst kann dies leisten, denn sie spricht eine universelle Sprache, die alle Grenzen, Konflikte und Ängste überwindet. Sie besteht aus dem empfindlichen, kostbaren Stoff, der unsere Existenz zu mehr als einer bloßen Abfolge von Tagen und Jahren macht. Durch die Kunst können wir das Unendliche tief in uns raunen hören und etwas Höheres, Wunderbares sehen, das sich als Schönheit bezeichnen lässt. Diese gewaltige, entwaffnende Kraft wird freigesetzt, wenn alles an seinem Platz ist. Das Geheimnis von Ordnung und Harmonie, das unserer Existenz Bedeutung zu verleihen vermag, lässt uns das Geschaffene voller Verzückung betrachten. Die Welt wird erlöst werden durch Menschen, die Schönheit in allem sehen können. Mit ihrem entschlossenen und mutigen Handeln werden diese Menschen andere dazu bewegen, es ihnen gleichzutun und die Welt zu einem Ort des Friedens und der Harmonie zu machen.

Mit den „Chromy Awards“ möchten wir diesen außergewöhnlichen Menschen eine Auszeichnung verleihen. Die Preisträger haben beschlossen, ihr Leben der Vision von einer besseren Zukunft für alle zu widmen, um anderen die Augen dafür zu öffnen, wie viel Schönheit und Hoffnung sich oftmals in den Falten unserer facettenreichen Welt verbergen, die sich in denen meines Mantels widerspiegeln. Sie inspirieren Millionen von Menschen zum Handeln und zeigen, dass es immer Alternativen gibt, selbst in den dunkelsten Momenten. Sie sind es, die uns darin erinnern, dass auf die schwärzeste Stunde der Nacht die Morgendämmerung folgt.

Dieses Bewusstsein müssen wir an die Milliarden Menschen weitergeben, die die Erde nach uns bevölkern werden; eine Welt, für die wir uns einsetzen und in der wir leben sollen, um sie zu bewahren und sie unseren Nachfolgern zu übergeben. Der Mantel des Gewissens symbolisiert diese Suche nach der Bedeutung unseres Lebens und die Verantwortung, die wir gegenüber der Erde und ihren Bewohnern haben – ein Konzept, das ich in meiner Bildersammlung „Chromatology“ weiterentwickelt habe.

Wenn wir nur einen Augenblick innehalten und uns daran erinnern, dass über sieben Milliarden Menschen genau jetzt mit uns atmen, werden wir verstehen, dass wir gemeinsam die Welt verändern können – im Namen des Mantels.

Anna Chromy

En el nombre de la Capa

Anna Chromy

Em Nome do Manto

Во имя Плаща

שם הגלימה

以《心靈的外衣》之名

ในนามของเสื้อคลุม

ผู้คนมากกว่าเจ็ดพันล้านคนอาศัยอยู่บนโลกใบนี้ พวกเขากำลังหายใจอยู่กับเราในขณะนี้ ผู้คนจากทุกเชื้อชาติ ศาสนา ขนบธรรมเนียม และวิถีชีวิตต่างแบ่งปันออกซิเจนของห้องนี้และดวงอาทิตย์ที่อยู่ด้านนอก ชายหญิงเหล่านี้อยู่ห่างจากเราหลายพันกิโลเมตร แต่ก็ยังนั่งอยู่ข้างๆ เรา ไม่ใช่แค่อากาศเท่านั้นที่รวมเราเข้าด้วยกัน เราทุกคนล้วนเป็นชาวโลกที่เราเรียกว่าบ้าน แม้ว่าเราจะละเมิดทุกวัน สิ่งเหล่านี้ยาก แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นช่วงเวลาที่น่าอัศจรรย์ วันนี้ เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติ ที่มีความเป็นไปได้ที่จะเชื่อมโยงหัวใจและความหวังของเรา สร้างการเดินทางร่วมกันที่เราปรารถนาสำหรับโลกในวันพรุ่งนี้ เราสามารถได้กลิ่นของวิถีชีวิตใหม่และการมองโลก: สัญญาณมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง แต่พวกเขาต้องการบางสิ่งบางอย่างที่จะยึดมันไว้และทำให้มันเปล่งประกาย เราแค่ต้องตอบโต้และเปลี่ยนเมล็ดพันธุ์แห่งการเปลี่ยนแปลงให้เป็นวันพรุ่งนี้ที่ดีกว่าสำหรับทุกคน เราเปลี่ยนโลกรอบตัวเราและปลุกจิตสำนึกของเราได้จริงหรือ? ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ ไม่อยู่ในมือเรา แม้แต่ความพยายามก็ดูเหมือนยูโทเปียและไร้ประวัติศาสตร์ อย่างไรก็ตาม ฉันรับความท้าทายด้วยการสร้างเสื้อคลุมแห่งมโนธรรมของฉัน ซึ่งแกะสลักเป็นหินอ่อนสีขาว 250 ตันจากเหมืองหินมีเกลันเจโลที่มีชื่อเสียงในเมืองคาร์รารา ซึ่งเป็นบล็อกเดี่ยวที่ใหญ่ที่สุดที่เคยเปลี่ยนเป็นประติมากรรม เป็นการยากที่จะเปลี่ยนแปลง เช่นเดียวกับความเชื่อมั่นที่ควบคุมการกระทำของเราทุกวัน หนักเท่ากับหนี้ที่เรามีต่อโลกและต่อผู้ที่ด้อยโอกาสกว่าเรา และผู้ที่ถูกบังคับให้ต้องชดใช้ค่าเสียหายของเรา สิ่วทุกจังหวะคือความท้าทายและความพยายาม ซึ่งจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อความรู้และจิตสำนึกของสิ่งที่จะเกิดขึ้นในภายหลัง งานศิลปะที่ต้องใช้ความเชื่อมั่นอย่างลึกซึ้งและการอุทิศตนเพื่อความพยายามที่ลำบาก เสียสละ และยาวนาน วิธีการหาเหตุผลที่อยู่ห่างไกลจากกลุ่มการเมืองส่วนใหญ่ของเรา บางทีการคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อาจเป็นเรื่องบ้า อย่างไรก็ตาม วันนี้มาเพื่อแสดงให้เห็นว่าแนวคิดนั้นแข็งแกร่งกว่าบล็อกหินอ่อนและความท้าทายที่เป็นไปไม่ได้ ประติมากรรมที่มีรูปร่างเหมือนมหาวิหาร สูงห้าเมตร แกะสลักไว้ภายในเพื่อสร้างสถานที่แห่งความสงบ ทำให้เราเชื่อมต่อกับตัวตนที่ลึกซึ้งของเราได้ มันคือเสื้อคลุมที่นักบุญมาร์ตินฉีกเพื่อแบ่งปันกับขอทาน ซึ่งเป็นสัญลักษณ์แห่งความเอื้ออาทรที่มนุษย์สามารถทำได้ หากเพียงแต่เขาค้นพบความร่ำรวยมหาศาลที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังการให้ ผนังและภายในอาจดูโล่ง แต่เต็มไปด้วยสิ่งที่สำคัญจริงๆ จะเกิดอะไรขึ้นกับเราเมื่อเราจากโลกนี้ไป? บางคนบอกว่าไม่มีอะไรเหลืออยู่นอกจากสิ่งของและสิ่งของที่เราทิ้งไว้: เสื้อคลุมที่ว่างเปล่า ทว่าความรัก ความเห็นอกเห็นใจ ความดีที่เราให้ในโลกนี้ อุดมคติและของขวัญของเรา เติมเต็มการดำรงอยู่ของเราโดยปราศจากเงาของโลกวัตถุของเรา นี่คือเสื้อคลุม: สถานที่ที่จะฟื้นมโนธรรมสากลของเรา เติมเต็มกำแพงด้วยทุกสิ่งที่ขับเคลื่อนจิตวิญญาณของเรา ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในปัจจุบันและตลอดไปเป็นคำตอบเดียวที่เป็นไปได้สำหรับปัญหาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมนุษย์: การเปลี่ยนแปลงของเงิน ในขณะที่ความคิดทวีคูณและปรับให้เข้ากับมโนธรรมของเรา เราต้องเรียนรู้ที่จะสร้างแรงบันดาลใจและปล่อยให้ตัวเองได้รับการดลใจ ศิลปะสามารถทำได้เพราะมันพูดภาษาสากลที่เกินขอบเขต ความขัดแย้ง และความกลัวใดๆ มันทำมาจากวัสดุล้ำค่าที่เปราะบางซึ่งทำให้การดำรงอยู่ของเราเป็นมากกว่าการสืบเนื่องของวันและปี ผ่านงานศิลปะ เราสามารถได้ยินส่วนที่เป็นอนันต์ที่ซ่อนอยู่ภายในตัวเราแต่ละคนกระซิบกระซาบ และเราสามารถมองเห็นบางสิ่งที่สูงกว่าและน่าอัศจรรย์ที่เราเรียกว่าความงามได้ พลังที่น่าเหลือเชื่อและปลดอาวุธนั้นจะถูกปลดปล่อยเมื่อสิ่งต่าง ๆ เข้าที่ ความลึกลับของระเบียบและความสามัคคีที่สามารถให้ความหมายกับการดำรงอยู่ของเรา ที่ทำให้เราไตร่ตรองการสร้างในความปีติยินดี ความรอดจะมาถึงโลกโดยคนที่มองเห็นความงามในทุกสิ่ง ต้องขอบคุณการกระทำ ความมุ่งมั่น และความกล้าหาญของคนเหล่านี้ที่คนอื่นๆ จะปฏิบัติตามเพื่อเผยให้เห็นโลกนี้ว่าเป็นสถานที่แห่งสันติภาพและความสามัคคี เพื่อเป็นเกียรติแก่สิ่งมีชีวิตพิเศษเหล่านี้ เราจึงได้สร้าง “Chromy Awards” ผู้ได้รับรางวัลได้ตัดสินใจที่จะอุทิศชีวิตของพวกเขาเพื่อความฝันของอนาคตที่ดีกว่าสำหรับทุกคน โดยให้ดวงตาใหม่แก่ผู้อื่นในการมองเห็นความงามและความหวังซึ่งมักจะซ่อนอยู่ในโลกที่หลากหลายของเรา ซึ่งสะท้อนอยู่ในเสื้อคลุมของฉัน พวกเขาเป็นแรงบันดาลใจให้ผู้คนหลายล้านลงมือทำ เป็นการพิสูจน์ว่ามีทางเลือกอื่นเสมอ แม้ในช่วงเวลาที่มืดมนที่สุด พวกเขาเป็นคนที่เตือนเราว่าในตอนกลางคืน ช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดคือช่วงเวลาที่มาก่อนรุ่งสาง นี่คือจิตสำนึกที่เราต้องมอบให้กับมนุษย์หลายพันล้านคนที่จะมายังโลกนี้หลังจากเรา – โลกที่จะถูกโอบกอด –  เพื่อที่จะรักษาไว้และส่งมอบให้กับผู้สืบทอดของเรา เสื้อคลุมแห่งมโนธรรมเป็นสัญลักษณ์ของการแสวงหาความหมายของชีวิต ความรับผิดชอบที่เรามีต่อโลกและผู้ที่อาศัยอยู่บนผืนดิน ซึ่งเป็นแนวคิดที่พัฒนาขึ้นในชุดภาพเขียน “โครมาโทโลจี” ของฉัน หยุดชั่วครู่หนึ่งและเตือนตัวเองว่าขณะนี้มีผู้คนมากกว่าเจ็ดพันล้านคนกำลังหายใจอยู่กับเราเพื่อให้เข้าใจว่าเราสามารถเปลี่ยนแปลงโลกร่วมกันได้ – ในนามของเสื้อคลุม